Ik ben schrijfster van autobiografische verhalen. Mijn eigen levensverhaal heb ik over vier boeken verdeeld. Hoewel de verhalen elkaar opvolgen, zijn de boeken heel goed los van elkaar te lezen.
Deze verhalen hebben een duidelijke boodschap. Een boodschap over huiselijk geweld, narcisme en wegkijken. Het ontkennen van de problemen en het onbegrip van hulpverleners.
Mijn verhalen gaan over het leven met een narcist; het type mens dat zich overal onderuit weet te kletsen, anderen een rad voor de ogen draait en uiteindelijk geloofd wordt. Het kleine lichamelijke orgaan, de tong, kan grote dingen teweegbrengen. Helaas gebruiken ze het vaak negatief. Dat hebben ze nodig om zichzelf beter voor te doen dan ze zijn. Het is gemakkelijk jezelf beter te voelen door een ander de grond in te trappen. We spreken hier over psychisch geweld.
De slachtoffers staan machteloos. Ze stuiten tegen muren van onbegrip en krijgen nog al te vaak de schuld van de situatie.
Woorden zijn scherper dan een mes !
Hier moet verandering in komen. Ogen moeten geopend. Fysiek geweld is niet goed te praten. Psychisch geweld moet over gepraat worden.
Victim blaiming - de schuld bij het slachtoffer leggen - gebeurt meer dan we denken. Vaak zijn het degenen die dicht bij je staan die een achteloze opmerking maken en daarmee het slachtoffer de schuld geven. Opmerkingen als: 'Waarom ben je niet gewoon weggegaan?' of 'Je bent wel erg naief als je dat laat gebeuren.' of 'Mij zal zoiets nooit overkomen, ik ben niet achterlijk.'
Allemaal opmerkingen die in de categorie Victim Blaiming vallen, waardoor het slachtoffer nog meer in psychische problemen kan raken dan hij/zij al zit.