Als ik er niet meer ben

Als ik er niet meer ben ...

Zal je me dan missen? Ga je huilen, schelden, vloeken? Vertel je de mensen wat een aardig en lief mens ik was? Weet je het dan wel te vertellen terwijl je nu zo slecht over mij praat?

Ik heb mijn buien en zelfs nare karaktertrekken. Daarom ben ik geen slecht mens, vertel ik geen achterklap en haal ik geen rotstreken uit. Ik ben gewoon zo, al heel lang. Als je daar moeite mee hebt, mag je mijn leven gerust verlaten. Als je blijft, wees dan een vriend(in).

Als ik er niet meer ben...

Besef je dan dat ik niet was wie ik was om jou te treiteren?

Ook ik ben, net zoals jij en ieder ander, gevormd door de dingen die ik meegemaakt heb. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, te veel voor één persoon. Ik verloor mijn familie, twee maal een partner en twee dochters. Vrienden lieten me vallen door die gebeurtenissen. Steun had ik niet … van niemand. Ik had wel een kind om op te voeden ondanks dat ik 29 jaar heb moeten vluchten voor een psychopaat. Het heeft me hard gemaakt verwijten degenen die nu beweren iets om me te geven. Ik vind het niet hard, het is realistisch en eerlijk.

Ik wind nergens doekjes om. Wel om jouw wonden, besef je dat wel? Je weet goed dat ik altijd een luisterend oor voor je heb en hoe ik je op alle mogelijke manieren probeer te helpen.

Vind je me nog steeds hard of luister je teveel naar wat anderen van me vinden?

Als ik er niet meer ben...

Dan komt de spijt. De spijt dat je geen sorry zei voor die keer dat je me op mijn ziel trapte. Keer op keer versleet je mij voor dom en zette mij tegenover anderen ook zo weg. Ik heb zoveel meer in mijn mars dan jij ooit zult weten. Jij moest zo nodig alles beter weten en hield geen rekening met mijn gevoelens. Komt dat omdat je zelf zo ongelukkig bent? Ik zie dat namelijk in je ogen.

Jouw verborgen verdriet is mede een reden dat ik je laat zijn wie je bent. Ik accepteer jou met al je onhebbelijkheden, met je woede en je grote mond. Jammer dat je geen respect voor mij toont.

Als ik er niet meer ben …