Contact
De straatverlichting springt aan. Weemoedig kijkt ze door het raam naar mensen die zichzelf niet bij kunnen houden.
Ze krijgt langzamerhand de indruk dat mensen pas op haar zullen reageren als ze in haar kist ligt.
'Goh, het was toch best wel een tof wijf.'
'Ik had nog zo graag een keer een gesprek met haar gehad.'
'Ik weet zelf ook niet waarom ik nooit naar haar omgekeken heb.'
Het komt steeds vaker voor. Het geklaag over schuldgevoelens en verzwolgen egoïsme tijdens een begrafenis.
'Je mist iets pas als je het niet meer hebt,' roep één van de kinderen. Het is de intelligentste opmerking die ochtend.
Na de koffietafel gaat ieder weer zijn eigen weg met de leugen dat het contact onderhouden zal worden.